Het zijn trouwens ook die “anderen” die je je status weer ontzeggen. Veel moet je daar niet voor doen: meestal volstaat het een paar maanden te wachten, tot een nieuwe dagschotel wordt geserveerd. Je moet al van zeer goede huize zijn om hieraan iets te veranderen: zo is het niet voor iedereen weggelegd een boek keer op keer van een extra hoofdstuk te voorzien, waardoor er een felgekleurde wikkel rond kan, een schreeuw om hernieuwde aandacht.

Een paar weken terug bogen Ilona en ikzelf ons over een dossier voor een keten van boekhandels. Omdat we hen zo ruim mogelijk wilden omkaderen, haalden we er een paar goeroes van ‘t moment bij. De man die onze bijzondere aandacht kreeg, was Chris Anderson, je weet wel, de man met de lange staart.

Chris Anderson schrijft stukjes voor Wired, een blad dat het zich kan veroorloven passioneel in te gaan op dingen die voor de rest van de wereld hoogstens een “interessante mogelijke trend” zijn. Het mag ons dan ook niet verbazen dat Chris - de traditie van z’n blad getrouw - zijn gedachten over de gevolgen van digitale distributie op het “normale” verkoopspatroon aardig wat vrijheid geeft.

Kort samengevat stelt Anderson dat de marginale kost van digitale distributie met zich meebrengt dat aanbieders van goodies zich eindelijk ook kunnen richten op de zonderling, die geïnteresseerd blijkt in dingen waar niemand anders ooit van hoorde. Als het geen extra kost genereert die ene obscure titel aan te bieden (omdat je bijvoorbeeld niets meer hoeft te stockeren of te etaleren), waarom zou je dat dan niet doen?

Anderson’s “long tail” is uiteraard ook een geweldig goed gemarketet ding. Aardige titel, ogenschijnlijk simpel idee, en vooral: zo makkelijk te “lenen voor oneigenlijk gebruik”. Kort na de publicatie van zijn meesterwerkje zag je dan ook overal de lange staarten opduiken. Subgoeroes putten zich uit in pogingen om de universele geldigheid ervan aan te tonen.

Het hoeft ons dan ook niet te verbazen dat ooit de slinger de andere richting zou uitgaan. Dat moment lijkt nu aangebroken. Bij monde van Will Page liet de MCPS-PRS Alliance (een non-profit organisatie die zich onledig houdt met het inzamelen van royalties) een paar weken terug weten dat de “long tail” niet werkt. De lokale media waren als de kippen bij om dit bericht over te nemen.

En wat is het doorslaggevend argument voor zulke boude stelling? Het leeuwenaandeel van consumenten blijkt nog steeds terug te vallen op de “big hits”. En hier word ik dan moedeloos van! Heeft Anderson ooit het tegendeel beweerd? Is niet het hele model van de long tail gestoeld op het inzicht dat de goeie ouwe 80/20 regel geldig blijft? Dat 80% van de consumenten zich tevreden stelt met wat er in 20% van het totaal aanbod te rapen valt?

“Arme Chris”, denk ik dan... zonder erom te vragen word je de hemel in geprezen, om daar vervolgens genadeloos weer uitgeflikkerd te worden, op grond van... euh... juist.

Benieuwd naar de bashing, phaze II, eens de bashers zich door Anderson’s nieuwste werk, “Free! Why $ 0.00 Is the Future of Business”, hebben gewerkt.