Nu steeds meer mensen, bedrijven, organisaties en andere groeperingen ervan uitgaan dat je pas écht bestaat als je ook op het Internet bestaat, groeit het aantal comateuze blogs, doodgebloede websites en verlaten profielpagina’s rechtevenredig mee.

Zowat elke seconde duikt er wel ergens een persoonlijke weblog of pagina op, waarmee de initiatiefnemer in kwestie hoopt de wereld kundig te maken van zijn of haar boeiende dagelijkse beslommeringen. En even snel worden deze weer vergeten na de ontnuchterende vaststelling dat het uren, dagen en wekenlange uittikken van hoogsteigen ontboezemingen, uploaden van zorgvuldig gekozen vakantiefoto’s, recenseren van al dan niet uitgelezen boeken en verkondigen van verrijkende inzichten resulteert in nul (0) reacties van dat wereldwijd aangeroepen miljardenpubliek.
Waarop de pleger gedesillusioneerd rechtsomkeer maakt, en simpelweg nalaat om de sporen te wissen.

Ook bedrijven die over de kop gaan, webhandeltjes die ophouden te bestaan, webantiquariaten die de boeken dichtdoen of bloemenhandelaars die ooit dachten hun zakencijfer op te fleuren dankzij het wondere web … allen laten ze één ding na. Een verlaten webstek.

Waar we in de echte wereld doorgaans ons afval meenemen na een dagje strand, onze neonbak van de gevel verwijderen bij het sluiten van een zaak of ons naambordje afvijzen bij een verhuis, verzuimen we datzelfde op het Internet.
En dergelijke sluimerende, gedateerde en doorgaans niet langer relevante webpages maken het proces van gericht zoeken niet bepaald makkelijker.

Neem nu het beruchte jaar 2000, toch ook al weer een tijdje achter de rug. Met de toenmalige millenniumbug-gekte en andere doemtheorieën doken ook tal van sites op, die vandaag nog te bezoeken zijn als stille getuigen van een voorbijgegaan tijdperk.

Of neem de allereerste generatie websites van cybercafés en computerclubs, vaak gehost op servers waarvan de provider niet langer bestaat, maar de stekker schijnbaar nog ingeplugd zit. Al even verlaten als de echte cybercafés en clublokalen.

Zo ontstaat er beetje bij beetje een nieuw soort archeologie die bedreven wordt door mensen die op zoek zijn naar feiten, sporen of personen uit het verleden. Daarbij worden geen kleilagen afgeschraapt met fijn gereedschap, maar wordt er gericht geGoogled of ge’Cuil’d, op basis van herinneringen en aanknopingspunten. Of het nu een oude klasfoto is, een oud lief of genealogisch onderzoek…het kerkhof van ter ziele gegane websites ligt braak voor ontginning. Een wandeltocht langsheen die zerken op het web leert ons veel over de evolutie van het web, en leest een beetje als de jaarringen van een gevallen boom.

Sommige sites ogen aandoenlijk naïef, met hun getegelde achtergrondmotieven, animated gif clipart, schreeuwerige kleuren en digit-typografie. Ooit komt dit als vintagedesign terug bovendrijven, wanneer een volgende generatie designers met neus voor retro-effect wat dieper graaft…