Maar wie dacht dat ik die sessies kan gebruiken om revolutionaire nieuwe ideeën op te pikken heeft het mis. Ik heb soms de indruk dat die studenten blijven hangen zijn in de vorige eeuw, en dat ze het internet beschouwen als één grote wikipedia. Maar dan wel eentje waar ze enkel materiaal uit halen om hun papers te schrijven en er zelf niets aan toevoegen. Als ik vraag of ze Facebook gebruiken, al eens iets publiceren op een blog of van Twitter gehoord hebben dan kijken ze mij steevast aan als een bende koeien die een Eurostar trein ziet passeren. Maar snel van links naar rechts bewegen met je hoofd betekent niet dat je met je tijd mee bent.

Wat is dat toch met die jeugd van tegenwoordig? In de opdracht van de docent zit ook steevast een verscholen opdracht die zegt: "Maak ze ook een beetje warm voor de online bureaus ...". Als je hen dan vraagt wat ze doen als een film op TV onderbroken wordt voor reclame dan antwoorden ze "Wij kijken naar YouTube of DVD's.", maar als je vraagt welk soort reclame ze later willen maken dan moeten en zullen het TV spotjes zijn. Het is alsof nadenken over nieuwe vormen van reclame te lastig is. Het mag dan wel leuk zijn om naar Zuid-Afrika te gaan om daar een filmpje te gaan schieten, maar dat er vervolgens geen kat naar kijkt is bijkomstig. Wat leren die jongens dan eigenlijk? Gaat hun ambitie echt niet verder dan "account worden bij een groot bureau" en ooit met een Mini over de Grote Zavel stuiven? Design schoenen kopen en hopen ooit een spotje te schieten met Phaedra Hoste of Stan Van Samang?

Ik verwacht van dat aanstormend talent dat ze mei '68 gewijs alle heilige huisjes omver gooien, en dat ze zelfs de agentschappen die van zichzelf zeggen dat ze met "nieuwe marketing" bezig zijn met hun mond vol tanden zetten. Studenten zijn het aan de maatschappij die hun luilekker leven betaalt verplicht te ver te gaan, om de grenzen af te tasten en fouten te maken.

In het beste geval heeft de docent ze, waarschijnlijk in ruil voor extra punten, overtuigd om een paar kritische vragen voor te bereiden. Maar als ik dan mijn getraind verkoopsverhaaltje boven haal verstomt alle kritiek. Blijkbaar is het zelfs te lastig om domme vragen te stellen; ik krijg gewoon de kans niet om ze genadeloos neer te sabelen met de kennis die ik een kwartier daarvoor heb opgedaan in de RSS feed van Seth Godin of David Armano.

Als we met die jongens verder moeten is het concept reclame over 10 jaar zo dood als een pier wegens het gebrek aan consumenten die er nog aandacht voor hebben, en geen enkele marketeer die een alternatief heeft bedacht.
Lieve samenstellers van onderwijsprogramma’s, geef mij eens een belletje, of praat eens met Brice, Erwin, Jo, Peter of een andere slimme man of vrouw met ballen. Het is in het belang van het voortbestaan van ons mĂ©tier.

Bert Van Wassenhove