De verhalen en concepten hebben we enkele jaren geleden ook al gehoord. Je mobiele telefoon zou voortaan de ideale pasmunt zijn voor een blikje cola aan de drankenautomaat. Het klonk nogal vergezocht – en dat vonden blijkbaar ook de drankengiganten, zodat het technologisch bruikbare idee voor enkele jaren naar de ijskast verdween. De investeringskost – het uitrusten van een hele generatie vending-automaten met toen nog vrij dure draadloze netwerktechnologie – was de opbrengst niet waard.

Zijn vandaag de tijden veranderd? In elk geval is GPRS en UMTS in België en elders in de wereld courant beschikbaar tegen betaalbare tarieven. Bovendien vraagt het betalingsverkeer wel een hoge beschikbaarheid en controleerbaarheid, maar nauwelijks enige bandbreedte. Is de markt daarmee klaar voor een versie 2.0 van mobiele betaaltechnologie? Of blijft mobiel betalen een oplossing voor een onbestaand probleem?

 

Een drietal jaar geleden was m-commerce ook al eens hip. Onder de naam SimPay werd een technologisch platform uitgebouwd door vier zwaargewichten van de Europese mobiele industrie: T-Mobile, Orange, Vodafone en Telefónica Moviles. Het consortium werd opgericht in 2003 als ‘Mobile Payment Services Association (MPSA) en terwijl het project stilaan vorm kreeg, zijn ook andere Europese operatoren waaronder Proximus, KPN, Debitel, O2 en Hutchison, ingestapt. Het doel was om paneuropees een uniform mobiel betalingssysteem op te zetten.

De commerciële uitrol van SimPay zou er komen in 2005. Volgens commentaren van de toenmalige CEO werd er gemikt op een totaal volume van 1 miljard mobiele transacties in 2007.  In juni 2005 zou het platform eindelijk klaar zijn geweest voor een commerciële uitrol. Volgens sommige bronnen zou Proximus deel uitmaken van een eerste groep operatoren die de dienst zouden opstarten. Eén van de oprichters – volgens diverse krantenberichten T-Mobile – zou echter zo’n twee weken voor de commerciële uitrol besluiten om uit het project te stappen, waarna het SimPay-consortium binnen de twee weken de boeken zou neerleggen.

Was het technische platform niet klaar? Kwam het initiatief gewoon te vroeg? Wilden de deelnemers hun eigen intellectuele eigendom liever niet delen met internationale concurrenten? Bij de stopzetting werd nauwelijks uitleg gegeven. Vast staat echter dat enorme bedragen werden geïnvesteerd in de ontwikkeling van beveiligde mobiele transactietechnologie, en dat het initiatief allicht technisch vrij ver stond.
“Er was op dat moment gewoon geen vraag naar dit soort diensten”, vertelt analiste Emma Mohr-Mc Clune van Current Analysis. Volgens haar was vooral de timing verkeerd. Het SimPay-project miste ook een strategische deelname van partijen zoals de constructeurs van vending-automaten en andere doelgroepen.

 

Bij het SimPay-initiatief werden belangrijke investeringen gemaakt in beveiliging, die de mobiele providers zouden toelaten om diensten van derde partijen te verkopen. Daarbij werd in de eerste plaats gedacht aan ‘virtuele’ diensten zoals beltonen, logo’s en andere content. “SMS gold als onvoldoende veilig”, herinnert zich Emma Mohr-McClune van Current Analysis. Het stopzetten van SimPay is nochtans geen obstakel gebleken voor talloze aanbieders in binnen- en buitenland om dat soort diensten te verkopen.

Voor kleine aankopen zoals beltonen is het gebruik van Premium-SMS dus in de praktijk wel bruikbaar gebleken. Toch zorgt dit voor een grijszone – bijvoorbeeld diensten waarbij je met één SMS dagelijkse meldingen activeert voor onbepaalde duur, en waarvoor het stopzetten in de praktijk soms veel moeilijker blijkt dan het sturen van een ‘stop’-bericht. Dit soort praktijken dreigt d