Ik heb gisterenavond helaas de Effie Awards moeten missen. Voor het eerst in jaren. Niet alleen staat de Effie hoog aangeschreven, je komt er ook nog eens het hele reclamewereldje tegen in wat altijd smoorhete temperaturen blijken te zijn. Maar bon, een dag voor vertrek naar het buitenland is er nog altijd vanalles te doen; een nieuw creatief concept team verwelkomen (ex-Ogilvy), afronding aanwerving van onze business development&communication manager, de planning voor de maand juli bekijken (de challenge van de verloven....) en een review van een aantal activiteiten die we plannen in september en oktober naar aanleiding van 5 jaar These Days.

Ik ben aangekomen in Cannes. Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Ik ben geen zagevent, maar het was een vertrek in mineur. Eerst discussie bij Virgin Express dat ik een paar kilo te veel bagage bijhad en dus moest dokken. Ik heb vriendelijk mijn standpunt verdedigd dat wij altijd SN vliegen en dus dat ik er niet voor kan en wil opdraaien dat SN nu naar Nice alles doorboekt naar Virgin; bij SN kan ik zoveel bagage meenemen als ik wil, dankzij frequent flyer kwalificatie. Uiteindelijk is de deal dat ik de helft betaal. Helaas wordt het erger....meer dan 3 uur vertraging...en uiteindelijk zetten ze ons op een oude, vliegende sigarenkist van Jet Only...en dat kan ik als Thomas Cook/Neckermann-fan natuurlijk niet maken... Het past niet in deze blog, maar hoe bedrijven erin blijven slagen om het begrip customer service uit te hollen...du jamais vu. Doet mij eraan denken dat ik een blog moet beginnen “Annoyed Young Man” om alle voorvallen waarbij grote en bekende bedrijven op gebied van “customer first” de boot ingaan, te delen.

Anyway,  in Cannes nog meer dan 2 uur vastgezeten door accidenten etc.en ik was maar net op tijd voor dinner met de andere juryleden. Voordeel was dat ik taxi kon delen met Seb Royce, de creative director van Glue London, en dus zowat de meest bekroonde interactive creative director van Europa.

Helaas helaas hebben ze de Cyberlions Jury verplaatst van hotel Martinez naar het Noga Hilton. Het Martinez hotel is HET palace in Cannes en the place to scene and vooral be scene. Zelf ben ik nooit verder geraakt dan de bar; waar een klein pintje je minstens 6 eur kost. In de Hilton dus, een aparte ervaring. Fouter dan fout zodat het ook weer goed wordt; jaren tachtig kitsch en een kamer volledig in roze (maar dan echt volledig: van meubelen en tapijt tot verlichting en zeepjes).

Het kennismakingsdiner was leuk en lekker; een aantal bekenden terug tegen het lijf gelopen, en al wat gepeild naar welk<