Toen het boek enkele dagen later in mijn bus belandde was ik direct gefascineerd. Goed geschreven, een paar intelligente ideeën en de schrijver brengt onderwerpen aan waarmee ik zelf ook al eens worstel. Zoals bijvoorbeeld "Hoe kan je zeker zijn dat wat in Wikipedia staat juist is?".

Maar zodra je voorbij de inleidende pagina's bent blijft enkel "goed geschreven" overeind. Verder staat het boek vooral vol met alles wat fout gaat in onze wereld en hoe je het internet daarvoor kunt blameren. Zo wordt dan de conclusie getrokken dat het einde van de beschaafde wereld in zicht is doordat consumenten hun stem en kracht hebben teruggevonden met het web als communicatiemiddel.
 
Dikke onzin dus, en vooral een gemiste kans om een intelligent gesprek op gang te brengen over de echte problemen. Want niemand zal ontkennen dat het behoorlijk vervelend is als iemand van slechte wil de geschiedenis vervalst op Wikipedia, of als een kwalitatieve blog verprutst wordt door zinloze commentaren van een gefrustreerde gek.

De kern van de zaak is dat dankzij de nieuwe communicatiemiddelen die het internet ons gegeven heeft, iedereen kan doen wat vroeger enkel massamedia of mensen met heel veel geld konden. Het voordeel was dat die toen tamelijk schaars waren, en dat je dus altijd wist uit welke hoek de wind waaide. Een mooi voorbeeld daarvan waren indertijd de Vlaamse kranten, De Morgen was een bende linkse rakkers, en De Standaard werd volgeschreven door katholieke pilaarbijters. Vandaag zijn die lijnen flink vervaagd, maar er zijn vooral veel bronnen bijgekomen. Blogs en Podcasts, filmpjes op YouTube, Wikipedia en zelfs die e-mail over dat vermiste meisje waarvan je niet weet of het een hoax (een fake bericht) is of niet. En het vervelende is dat veel van die bronnen anoniem zijn. Je kan meestal wel achterhalen van wie een blog is, maar de commentaren zijn vaak anoniem. De controverses rond Wikipedia komen telkens op hetzelfde neer, een anonieme nitwit heeft een paar artikels aangepast of een ambitieuze student doet zich voor als erudiet professor.

Wat mij betreft is de oplossing tamelijk eenvoudig, in theorie althans. Er wordt reeds jaren intensief gediscussieerd over een "identiteitslaag" die ontbreekt op het internet. Iedereen surft en communiceert zo goed als anoniem. We mogen dan wel eindeloos veel keer inloggen op allerhande sites, het is een makkie om jezelf een namaak-identiteit aan te meten. Thuisbankieren mag dan al goed afgezekerd zijn, maar een Facebook account of een hotmail adres zijn zo aangemaakt zonder echte controle. Om nog maar te zwijgen van de miljarden identiteiten in commerciële databases allerhande.
Mocht er één of meerdere algemeen aanvaardde systemen bestaan die de gebruiker toelaten om zich één keer degelijk bekend te maken (bijvoorbeeld met een elektronische identiteitskaart), om dan vervolgens overal waar je komt je online te identificeren tegen die database, dan surf je niet langer anoniem en wordt het voor sites allerhande veel eenvoudiger om je toegang te geven tot uitgebreide functies. En als je met hetzelfde comfort geïdentificeerd kan surfen als je dat vandaag anoniem kan, dan wordt het gemakkelijker voor sites om anonieme bezoekers te weren.

Identiteit is dus de sleutel voor een bloeiende 2.0 maatschappij waar communicatie open en vrij is. Oh en dat boek, niet kopen!

Akkoord, niet akkoord? Reageer op www.ibert.be

Bert Van Wassenhove, ONE Agency